Liwiec. "Uśmiech nieba w ziemi".

O rzece będzie, znów - o rzece....

Trzymam się kurczowo tych dolin. Tak różnych, tak podobnych.

Może dlatego, że widzę w nich pęknięcie pierwotne lądu, prastare przemijanie, niechybną, nie przebłagalną konieczność przepływania, modlitwę od ziemi do nieba trwającą nieprzerwanie, nieodwołalność kierunku. "[...] gdzie niezwrotnej podróżnicy drogi, giną światy całe i ich bogi."

Może - ze względu na przypisywaną rzekom symbolikę bogatą w odniesienia do ludzkiego żywobycia ... Może dlatego, że trudno jest dziś znaleźć krajobrazy nizinne przechowujące w tak oczywisty i wyrazisty sposób echo  początku i procesu, który cierpliwym, milion-letnim dłutem rzeźbił dolinę.

Z wysokiego brzegu widzę to samo, co dostępne było oczom plemion osiadłych na grodziskach nadrzecznych.

Te same wydmy formowane tchnieniem Eola wzdłuż nurtu, jak w korytarzu. Tę samą srebrną wstążkę wody, rudawe nanosy wypłukane z darni, złote piaszczyste zakola podmywane nurtem. Krzaczasty kołnierz otulający  ołowianą szyję, traw kołysanie, chmury toczone po dnie i kamień nieba.

"[...] Rzeka wszystko niesie.

Lądy wzdłuż wody pękną. Jak wiosło milczenia

rzeka wszystko podzieli na wiosnę i jesień,

na zimy siwe, pory wszystkich lat.

Niosą się ptaki, a brzegi tajemne

świat smutku otwierają i radości świat. [...]"

"[...] długi wieczór i ptaki u lic,

 zdaje się, rzęsy trzepot przyjacielskich oczu,

i jaskółki cieniami ciepłymi migocą,

i noc zapada ciężko i pierzasty świt

podnosi chmur powiekę. [...]"

 "Rzeka"... Krzysztof Kamil Baczyński o Wiśle zapewne pisał, ale zobaczył przecież rzeczne uniwersum wspólne wszystkim "wstążkom błękitnym", słowem wysokim ujrzał rzekę poza miejscem i czasem.

W Liwcu dane mi było przejrzeć się i zamoczyć ręce. Niesie teraz wysokie wody. Podsiąka na łąki. Trochę chmurny, trochę zły. Czasem mruga słońcem na drobnej fali. Cały w wykrętach i meandrach. Pastwiska nad nim rozległe, kwietne ogrody  i zioła kipiące od barw i zapachów, oszalałe zielenie w niepoliczonych odcieniach.

Pora odpoczynku - położyć oczy na najdalszym horyzoncie.

Pora pracy - znaleźć dla niego imię, miano.
Chyba szczęśliwy ze mnie człek, skoro spełniam obydwa pragnienia  tym samym gestem...

A zdjęcia ? - wyszedł mi hymn na cześć drewnianego kołka . I o człowieku pracowitym, który  wbił go w ziemię, znacząc tym samym swoją obecność, władanie doczesne, granice wzdłuż których płynie przez życie wraz z oswojonymi przez siebie zwierzętami.

A

ps
O szczęśliwość mieszkańców krainy Poliwia  (mam nadzieję, że geografowie skłonni byliby uznać tę nazwę z powodu odrębności ) troszczą się w postawach pełnych godności, św Florian i św Jan Nepomucen wedle swych opiekuńczych kompetencji związanych z rzeką.