Pan Wiktor

Empik zrealizował dziś moje zamówienie. Leży przede mną kolejny album Wiktora Wołkowa. Trzeci. Mój:)

Jestem szczęściarą, bo miałam okazję poznać tego wspaniałego, skromnego człowieka. W 2010r. będąc na Podlasiu, przez kilka dni gościliśmy w Supraślu. Pani z małej supraskiej galerii, gdzie z zachwytem oglądaliśmy wystawę fotografii i krótki film o Panu Wołkowie, zachęciła nas do odwiedzenia go w domu. Lubi gości. Chętnie z nimi rozmawia. Powiedziała. I tak było. Przywitała nas  przemiła żona pana Wiktora  I pies :) Gospodarz lekko utykając (zeszłej zimy odmroził sobie stopę) zaprosił nas do swego gabinetu. Nie wiem, jak długo rozmawialiśmy. Czas zatrzymał się. Ocknęłam się wychodząc, trzymając w ręku najnowszy, jeszcze nie do zdobycia w księgarniach, album. Z dedykacją.

Wiadomość o jego śmieci zaskoczyła mnie. Tak bardzo jak tylko śmierć może zaskoczyć. A tyle miał planów. Tyle życia, pasji i radości.  Nie możliwe, że już nie zrobi żadnego zdjęcia.

Podglądam i oglądam TE zdjęcia. Wciąż do nich wracam. Zachwycam się. Dla jednych - nie_ ostre.  A jakże doskonale oddające prawdziwość Podlasia.  Płoty, krowy, konie, bociany. I kapliczki i krzyże – (album Krzyż nie do zdobycia, wydany bodajże w 1999r nie doczekał się wznowienia), gęsi, ludzie przy pracy na polu. Wschody i zachody słońca ...

Album opatrzony jest bardzo wzruszającym wstępem. Andrzej Strumiłło m.in pisze „Wiktor jest przykładem harmonijnej jedności z miejscem, w którym wypadło mu żyć” …

Podlasie poniosło niepowetowaną stratę. Straciło harmonię - zostało sierotą.

Link do Wydawcy Albumu - tu klik 

Załączam jedno z moich ulubionych zdjęć z Podlasia. 

 

Iw.