o kiczu -2

Okazuje się, że kicz jest obecny na wszelkich poziomach twórczych.  Zaczynając od tak zwanej szmiry, czyli tworów pogardzanych przez widzów. Tu nie mamy wątpliwości bo chodzi o dzieła bezwartościowe.
Ale dzieła kiczowate tworzyli i tworzą bardziej zdolni artyści. Tak możemy nazwać przecież obrazy zwłaszcza sentymentalizmu, które wisząc nawet w najznamienitszych muzeach, zawierają elementy będące istotą kiczu. Sentymentalizm, treści sensacyjne, malowanie tak aby obraz wszystkim się podobał.
Podobnie jest i w innych przejawach działalności twórczej. W poezji, muzyce, a nawet w zwykłym życiu.
Kiczowatość zachowań łatwo jest sklasyfikować, przyglądając się powodom podjęcia takich działań. Można przyjąć, że kiczowatość dzieła czujemy zawsze gdy zauważamy nieszczerość intencji. Łatwo zrażamy  się kiedy coś jest robione "pod publiczkę", dla taniego poklasku. Przyglądając się, zauważamy schematyczne korzystanie z pomysłów innych, naśladownictwo, silenie się na oryginalność i nowoczesność. Największym jednak grzechem kiczu jest to, że dzieło  i jego autor chcą oszukać odbiorcę. Za pomocą różnych wybiegów ukrywa  podstawowy powód powstania pracy, mianowicie "chęć podlizania" się za wszelką cenę, osiągnięcie popularności. Czyli tani poklask, twórczość pod odbiorcę, nieszczerość intencji.
Kicz oczywiście jest obecny nie tylko malarstwie, rzeźbie czy muzyce czy teatrze. W  naszym odbiorze, wszelkie zachowania nieszczere, kłamliwe, a jednocześnie starające się wywołać poklask, są w konsekwencji pogardzane, traktowane jako niegodne, czyli kiczowate.
Pokazując zatem /myślę o fotografii/ prawdę o sobie, czy o naszym widzeniu świata, intrygując nową myślą, czy pomysłem, ale bez zbytniego silenia się  na awangardowość,  możemy mieć nadzieję, że odbiorca zatrzyma się nad naszym dziełem, a nie pomyśli, że kiczowatość nie jest warta chwili uwagi.

Beskid Niski, mój ulubiony
Bodaki