Niestety sprawa jak się okazuje nie jest taka prosta. Historycznie definicja kiczu ulegała zmianie. Ale weźmy jedną z nich: "wszelka sztuka, która sama w sobie jest nieprawdziwa, ponieważ zastępuje piękno przez gładkość, uczuciowość przez czułostkowość, wielkość przez pustą pozę lub beztreściowy patos i tragedię, przez sensację, albo unika jej przez happy-end."
Jak jednak jednoznacznie ustalić, w którym momencie np. uczuciowość przechodzi w czułostkowość? Jak pisze Banach "Sąd o tym jest indywidualny i związany z epoką".
Rozważania nad definicją kiczu są obszerne i raczej wyczerpujące, polecam Banacha. Zastanawiam się jednak czy w ogóle jest możliwe jednoznaczne ustalenie czy jakaś praca jest sztuką czy kiczem. Jednym z omawianych kryteriów kiczu było to, że kicz jest ulubieńcem mas.
Czy zatem dzieło niepodobające się większości musi być sztuką? Sam bym tak chciał. Częściej do swoich zdjęć mam krytyczne uwagi niż jestem zadowolony. /c.d. będzie potem mam nadzieję./
teraz powinno nastąpić zdjęcie będące dowodem "niekiczu", ale nie wiem jak je znaleźć.
Zatem będzie kicz:
sentymentalny!
kicz (w moim odczuciu) jest płaski, nie posiada głębi...tzn, nadaje się na raz, raz zobaczysz, widzisz co trzeba i nie wracasz, bo nie ma po co, żadnej ukrytej tajemnicy do zbadania, żadnych pytań. A to zdjęcie, jakby dyskretnie podejrzane jest dla mnie ciekawe. I tyle :)
OdpowiedzUsuńpozdrawiam
Dzięki, faktycznie i ja je lubię. To jednak chyba może być dowodem na kiczowatość. Bo i tematyka raczej ckliwa, i dosyć oklepany schematyczny temat, podobny do tego z galerii starych miast w Warszawie i Krakowie pełnych dorożek i koników.
OdpowiedzUsuńteż pozdrawiam,
czekam na dalsze teksty na Twoim blogu, są niekiczowato intrygujące.