W Bolonii

Lądowanie przebiegło normalnie i po paru minutach byliśmy na lotnisku w Bolonii. Była godzina 8 z minutami, czyli pora na kawę. Kawa włoska, wspaniała i w cywilizowanych cenach, nie tak jak w polskich kawiarniach. Wszystko było by wspaniale gdyby nie siąpiło!
Kuba skrzywiony nie bardzo miał chęć z tobołkami łazić w deszczu, tym bardziej, że tańszy sposób dostania się do miasta, wymagał pietnasto-minutowego spaceru.
Może przejdzie, powiedział i poszliśmy zjeść śniadanie.
Po godzinie było podobnie, niebo jak ołów. Z pomocą przyszły jednak dziewczyny. Powidzieły, że nie po to tu przyleciały aby siedzieć na lotnisku i Kuba chciał czy nie musiał zabierać walizę i ruszać do miasta!
Deszcz niestety wlepił nam pierwszą karę i zamiast 4 euro, zapłaciliśmy po 16 za dwa przejazdy.
Na szczęście Bolonia jest miastem odpornym na słonce i deszcz. Niemal na całej drodze są podcienia i trudno się opalić i zmoknąć.
Na Piacca Maggiore dotarliśmy zatem tylko z trochę przemoczonymi butami, ale dzięki pogodzie nie trzeba było przeciskać się w dzikich tłumach, jak to na starówkach bywa.
Jako, że była niedziela to część zebranych udawała się do kościoła na mszę, a inni bawili się w jakieś talerzowe układanki na placu.

O co chodziło? Nie wiadomo, ale fajnie wyglądało.
Na mszy było nawet sporo wiernych, a ksiądz odprawiający jak na Włocha  przystało, mimo słusznego wieku, wykazał się południowym temperamentem.
Tylko Marysia była niezadowolona z powodu szczypania w uszy rozstrojonymi organami.

Jako, że w Basillica di San Petronio nie wolno robić zdjęć, to mam tylko dwa zrobione cichaczem:

Nie uważam, że popełniłem jakieś przestępstwo, gdyż nie powinno być takich zakazów, obiekty sakralne są własnością całego kościoła, którego jestem członkiem, a nie jakichś proboszczów. Swoją drogą w Polsce zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego taki zakaz jest bezprawny!

Nowością dla mnie było szalony jazgot grającej orkiestry dętej dochodzący z za murów bazyliki.
Potem okazało się, że to była muzyka towarzysząca procesji wspólnoty peruwiańskiej w Bolonii, która w ten sposób obchodziła święto.

Po krótkim, ze względu na deszcz,  spacerze oraz uwiecznieniu na zdjęciach charakterystycznych budowli bolońskich

                                                                                                                       /więcej zdjęć tu/

trafiliśmy na przeciskającą się uliczkami procesję.

Procesja dotarła na placyk gdzie czekali tancerze i zaczęła się prawdziwa fiesta.

Kolejnym punktem naszej wycieczki było dotarcie do jakiejś tradycyjnej bolońskiej knajpki. Nie było z tym trudność, wystarczyło pójść kilka uliczek poza starówkę. Jedzenie i wino było doskonałe, co oczywiście bardzo umiliło nam powrót na lotnisko.

Na Maltę odlatywaliśmy ok 21.